Άραγε βλέπουμε κάτι νέο πολύ μεγάλο να γεννιέται 26 χρόνια μετά;

Χθες είδα όλο το παιχνίδι στη Μαδρίτη. Για την ακρίβεια είδα τα τελευταία 12 λεπτά, αφού τελείωσε το Μακάμπι - Παναθηναϊκός. Με αυτά που είδα όμως για 12 λεπτά, έβαλα πίσω το ματς και το είδα όλο. Μιλάμε τώρα μετά τα μεσάνυχτα. Τέτοια μανία με έπιασε. Και να σας πω την αλήθεια μου άρεσε που έχασε η Ζαλγκίρις, διότι θα μπορέσω να γράψω ακόμη πιο ξεκάθαρα και δίχως να σας μπερδέψω αυτά που πιστεύω. Εννοώ ότι δεν είμαι ενθουσιασμένος από κάποιο άθλο ή κάποιο μεγάλο αποτέλεσμα. Αυτά που θα σας καταθέσω τώρα έρχονται μετά από ήττα.

Ας αφήσω τους προλόγους λοιπόν. Η Ζαλγκίρις χθες έπαιζε τις μεγάλες της πιθανότητες να βρεθεί στην τετράδα. Το διεκδίκησε για 38 λεπτά το ροζ φύλλο. Δεν το πήρε. Σήμερα μάλιστα αν περάσει η Μπασκόνια από την Μπαρτσελόνα κινδυνεύει να μείνει στην 8η θέση και να πέσει στα πλέι οφ πάνω στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας με μειονέκτημα έδρας, οπότε... αντίο ζωή.

Ε και, λέω από τη μεριά μου. Αυτό που είδαν χθες τα μάτια μου, μου ξύπνησαν μνήμες. Οι δηλώσεις του Γιασικεβίτσιους μετά το παιχνίδι, σήκωσαν από το κεφάλι μου ακόμη πιο έντονες μνήμες. Και λέω να τις μοιραστώ μαζί σας.

Γύρισα λοιπόν 26 χρόνια πίσω, τότε που ένα τρελό σουτ του Τζόρτζεβιτς έδωσε την Ευρωλίγκα στην Παρτίζαν, το 1992. Αυτό το σουτ ήταν η αφορμή και όχι η αιτία, να μας συστηθεί ο Ομπράντοβιτς σαν coach. Για να γίνει 26 χρόνια μετά ο προπονητής που έχει πάρει ως προπονητής σε συλλογικό επίπεδο στην Ευρωλίγκα εννέα τίτλους (1 με Παρτίζαν, 1 με Μπανταλόνα, 1 με Ρεάλ Μαδρίτης, 5 με Παναθηναϊκό και 1 με Φενέρ). Μέσα σε όλα αυτά βάλτε και δύο Σαπόρτα με Ρεάλ και Μπενετόν (από ένα με την κάθε μία). Ίλιγγος ε; Ε, είναι να σε πιάνει.

Δεν βιάζομαι, όχι, δεν το κάνω πια αυτό, μεγάλωσα, αλλά θέλω να καταθέσω ότι βλέπω αυτή τη χρονιά από τη Ζαλγκίρις του Σάρας και κυρίως ότι είδα χθες σε ένα τόσο σημαντικό ματς.

Η Ζαλγκίρις με ένα απλά αξιοπρεπές ρόστερ, με παίκτες που καθιέρωσε ο Γιασικεβίτσιους είναι μία νίκη πίσω από τον Παναθηναϊκό και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ας δούμε αυτό πρώτα ως νούμερο που είναι το αντικειμενικό. Προσωπικά, αλλά και όλοι όσοι ασχολούνται με την Ευρωλίγκα, σε συντριπτικό ποσοστό δεν περιμέναμε τη Ζαλγκίρις να είναι στην οκτάδα, πολύ περισσότερο να χτυπά τετράδα.

Ας περάσω τώρα στο υποκειμενικό, αυτό που αφορά το πως βλέπουν τα μάτια μου το μπάσκετ. Δείτε σας παρακαλώ το χθεσινό ματς ξανά.

Είναι στιγμές που η Ζαλγκίρις μέσα σε 20 δευτερόλεπτα έχει βγάλει τρεις ξεκάθαρες επιλογές για επίθεση. Είχα πολύ καιρό να το δω αυτό, από ομάδα τέτοιου επιπέδου στον πρώτο χρόνο που χτίζεται.

Ισορροπία σε Inside και Outside game, ο καθένας ξέρει τι να κάνει και που να βρει τον συμπαίκτη του. Κρύβει τα μειονεκτήματα, κάνει τα πλεονεκτήματα να φαίνονται περισσότερα.

Πίστη ότι μπορεί να πάρει το ματς μέσα σε μία πολύ δύσκολη έδρα από μία ομάδα με τεράστια φανέλα, η οποία έχει και πολύ καλύτερο ρόστερ.

Απογοήτευση για την ήττα. Και εδώ φτάνω στα πιο σημαντικά. Ο Σάρας δήλωσε ότι οι παίκτες του έπαιξαν καλά αλλά αν δεν μάθουν να νικάνε δεν γίνεται να πάνε μπροστά.Όλοι μαζί. Κι εδώ γίνεται η μεγάλη διαφορά. Αυτό που είχε στο παρκέ ήταν μοναδικό. Για μένα ο Σάρας ήταν μία ιδιοφυία του μπάσκετ ως παίκτης, αλλά και ξεχωριστή προσωπικότητα με μία σπάνια νοοτροπία νικητή. Σπάνια όμως.

«Για να νικήσεις, πρέπει να είσαι πολύ επιθετικός, κι εμείς δεν ήμασταν. Οι παίκτες μου δεν είναι συνηθισμένοι να νικούν σε πολλά παιχνίδια και αυτό είναι κάτι που το αποκτάς με την εμπειρία. Υπάρχει μεγάλη διαφορά στα φάουλ και τις βολές. Λίγο λίγο, χαίρουμε μεγαλύτερου σεβασμού. Αν μιλήσουμε συνολικά για την Euroleague, είναι μεγάλη περηφάνια να είσαι μέσα στις 8 καλύτερες ομάδες. Κανείς δεν μας έδωσε επιλογές. Αλλά είμαστε εκεί, πρέπει να μάθουμε να νικάμε κιόλας».

Κι αυτό βγάζει ως coach.Να σας πω τι φοβόμουνα όταν κάθισε στους πάγκους; Μήπως δεν έχει σκοτώσει τον παίκτη μέσα του. Αυτήν την παρόρμηση, που του την επέτρεπε φυσικά το ταλέντο του, αλλά δεν μπορούν να την κάνουν όλοι στο παρκέ, για την ακρίβεια μπορούν να την κάνουν ελάχιστοι.

Ο Σάρας όμως δείχνει εξαιρετική ωριμότητα. Ξεχώρισε ρόλους, όρισε ρόλους και όταν έχεις τον Σάρας απέναντί σου, απλά θα τον σεβαστείς. Τέλος.

Κάπως έτσι λειτουργεί το μοντέλο Ζαλγκίρις. Όπως κι αν τελειώσει η χρονιά, έχει καταφέρει να μαζέψει 12 μέτριους ως καλούς παίκτες και να φτιάξει μία πολύ καλή ομάδα. Κι αυτό είναι έργο coach.

Επαναλαμβάνω, δεν βιάζομαι. Θέλω να τον δω σε μεγάλη ομάδα, με ρόστερ άνω των 20-25 εκατομμυρίων, θέλω να τον δω να διαχειρίζεται κόντρες με βεντέτες, να βρίσκει ισορροπίες έχοντας απέναντί του μεγαλύτερα ονόματα. Αν κι εκεί τα καταφέρει, τότε κάτι μεγάλο έχει ήδη ξεκινήσει να γεννιέται. Κι αν ήμουν τυχερός που έχω ζήσει τα θαύματα των πάγκων Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς, αλλά και το θαύμα των παρκέ, τον παίκτη Γιασικεβίτσιους, τότε θα ήθελα να προλάβω να ζήσω άλλα 20 χρόνια, την πορεία του στους πάγκους. Καλή επιτυχία Σάρας.

πηγη: www.scorakias.com

http://www.scorakias.com/Article/arage-blepoume-kati-neo-polu-megalo-na-gennietai-26-xronia-meta